Ewelina Biedrowska: proza poetycka TU i TU, utwory różne TU i o twórczości poetki TU.
Proszę dokończyć:
Wiersz, dzięki któremu pokochałam poezję:
„Stepy Akermańskie” Adama Mickiewicza; „Treny” Jana Kochanowskiego; „Przesłanie Pana Cogito” Zbigniewa Herberta.
Wiersz, który noszę zawsze przy sobie, choćby w pamięci:
„Przesłanie Pana Cogito” („idź wyprostowany wśród tych, co na kolanach”).
Poetą, który mnie inspiruje jest:
Adam Mickiewicz.
Nie lubię poezji, która:
Jest szablonowa, schematyczna, sztywna, ramowa, rymowana, ogólna, obiektywna.
Istotą poezji jest:
Oddać obraz makroświata, pisząc w skali mikro. Wyłożyć w utworze esencję prawdziwie do krwi przeżytej emocji. Być prawdą. Poszukiwać odpowiedzi na pytanie: kim jestem.
Swoją poezją:
Poszukuję odpowiedzi na pytanie, kim jest Człowiek i czym jest Prawda. Pozostawiam emocje pisane własnym przeżyciem. Staram się budować nowy język i łączyć wszelkie wrażenia zmysłowe. Odważam się także balansować nad nowym stylem języka i nie bać się być sobą jako autor.
