Magazyn kulturalno- literacki
Ostrzegam: to nie jest książka dla wszystkich. Wielu może zirytować, rozczarować, znużyć… Będąc nieprzygotowanym na lekturę czegoś tak odmiennego od naszej, europejskiej literatury można (niesłusznie!) wziąć „Bajarza z Marrakeszu” za filozoficzny bełkot o niczym, ot, gadanie dla samego gadania… Nie zachęciłam Was? Ominiecie tę pozycję szerokim łukiem? Trudno, Wasza wielka, niepowetowana strata. Chcę jednak wierzyć […]
„(…) dobra kobieta powinna mieć wyłącznie mocne ramiona do dzieci i cierpliwość do męża, nic więcej” – słyszy od swojej ciotki jedna z bohaterek tej powieści. To zdanie – rada jest zapowiedzią świata, do którego wprowadza nas Anja Snellman – świata obcego nam zupełnie, choć bliskiego geograficznie. Pisarka bowiem pokazuje życie współczesnych somalijskich emigrantów w […]
„Raj: wiara” jest drugą częścią trylogii o cnotach chrześcijańskich. To obraz żarliwej katoliczki – fanatyczki, dewotki, „radiomaryjnej” aktywistki, osoby szczelnie okutej w pancerz religii. Marzenie każdego ojca dyrektora – zagorzała zwolenniczka Jezusa, ortodoksyjna aż do bólu. Jednak coś pod stalową przyłbicą wojowniczki wiary wyraźnie zgrzyta.
Dziś polska premiera nowej powieści Elif Șafak „Czterdzieści zasad miłości”. Jest to piąta powieść najpopularniejszej dziś tureckiej pisarki przetłumaczona na język polski. Wcześniej ukazały się już „Pchli pałac”, „Bękart ze Stambułu”, „Lustra miast” i „Czarne mleko” – wszystkie nakładem Wydawnictwa Literackiego (w intencji którego wielbiciele Șafak, ze mną na czele, powinni odbyć pielgrzymkę do Mekki). […]
Tiziano Terzani, włoski reporter, tłumaczony niemal na wszystkie języki europejskie i wieloletni korespondent „Der Spiegel”, w ostatnich latach życia przypominał bardziej hinduskiego mędrca czy kapłana niż zachodniego dziennikarza. Ubrany na biało, z długą siwą brodą emanował spokojem i – niech mi będzie darowana egzaltacja oraz fakt, iż znam go tylko z lektury oraz zdjęć – […]
Szkoda, że język pozbawiony islamofobicznej wysypki czasem wystarczy, by reportaż można było uznać za dobry. To znaczy, że wciąż nie wiadomo jak pisać o Bliskim Wschodzie i krajach muzułmańskich, w przeciwnym razie brak europocentrycznego, uprzedzonego wobec islamu języka, byłby normą, nie zaś plusem i jakimś szczególnym osiągnięciem autora. Jest jednak inaczej i z recenzenckiego obowiązku […]