Wiersze Arkadiusza Aulicha są esencjonalne, przesiąknięte światową kulturą, pełne filozoficznych dociekań, zaskakujących spostrzeżeń. Cechuje je dystans autora do siebie, świata i ludzi, inteligentny humor. Poeta często prowadzi wyrafinowaną grę intelektualną z czytelnikiem – wiele daje od siebie, ale równie dużo oczekuje od odbiorcy.
„Dom czystych myśli” nie pozwala się jednoznacznie zaszufladkować, wcisnąć w sztywne ramy. Aulich płynnie przemyka między poetykami, bawi się konwencjami. Łączy wysokie z niskim, sacrum z profanum. Wiersze z tego tomu to jakby liryczne strumienie świadomości, zawierające myśli, odczucia, wspomnienia, relacje i komentarze z aktualnych zdarzeń, skojarzenia itp. A to wszystko dodatkowo uszlachetnione subtelnymi aluzjami, parafrazami, swobodnymi nawiązaniami do kultury i sztuki.
Utwory z „Domu…” są mocno osadzone w naszej rzeczywistości. Aulich dostrzega i bezkompromisowo opisuje współczesny świat. Interesują go tematy społeczne, polityczne, religia i historia – przygląda się tym zagadnieniom z iście filozoficznym zacięciem, stale szukając odpowiedzi na rodzące się podczas obserwacji pytania. Podaje w wątpliwość prawdy fundamentalne, prowokuje czytelnika, kpiąc z dogmatów.
Podmiot Aulicha prezentuje się z jednej strony jako ironiczny buntownik oraz bezwzględny demaskator, z drugiej zaś jako czuły i wrażliwy fascynat ludzkich namiętności, pragnień, słabości oraz wszelkich stosunków interpersonalnych. Równie ważne jak poczucie wspólnoty ze światem i jego mieszkańcami jest dla podmiotu świadoma relacja z samym sobą, rozwój duchowy, nieustanna stymulacja intelektualna.
Aulich wielokrotnie powraca do motywu poczęcia, z narodzin człowieka czyni metaforę początku wszystkiego, widzi w nich moment zyskania świadomości, a także możliwości tworzenia (rozwój artystyczny). Równie chętnie zestawia ze sobą elementy pierwotnych potrzeb z pragnieniami spirytualnymi.
Autor „Domu…” poszukuje najlepszej dla siebie drogi wyrazu. Stąd tak wiele eksperymentów, różnorodność form, niekiedy (być może celowe) błędy i brak konsekwencji w używaniu znaków interpunkcyjnych. Poeta dobrze czuje się w poematach, gdzie może zbudować szersze tło dla swoich refleksji, ale także odpowiadają mu miniatury – w nich tworzy miniobrazy, zatrzymuje w jednym kadrze konkretne zdarzenie, do którego dołącza uniwersalny komentarz, celnie puentujący zarówno opisywaną sytuację, jak i jej znaczenie w wymiarze ogólnym.
Wiersze z „Domu czystych myśli” to liryczne iluminacje. Poezja Aulicha to głębokie przeżycie literackie i metafizyczne. Duża przyjemność i satysfakcja dla wymagającego czytelnika.
Kinga Młynarska
