Pocahontas odegrała znaczącą rolę w historii Ameryki. Jako mała dziewczynka była świadkiem, jak koloniści otrzymywali jedzenie od Indian. Interweniowała wiele razy u współplemieńców, by ocalić od śmierci osadników.
Córka potężnego wodza Indian Powhatan, który stał na czele konfederacji plemion zamieszkujących tereny Tidewater w Wirginii, naprawdę nazywała się Matoaka. Urodziła się w około 1595roku, a jej matką była jedna z wielu żon wodza. Dziewczynka zobaczyła białych ludzi po raz pierwszy w maju 1607 roku, kiedy Anglicy przypłynęli do Jamestown. Najbardziej spodobał jej się kapitan John Smith, który wkrótce poprowadził ekspedycję w głąb lądu i w grudniu 1607 roku został wzięty przez wojowników do niewoli. Jeńca przewieziono do głównej siedziby Indian.
Zgodnie z opowieścią Smith najpierw został przyprowadzony przed oblicze wodza i ofiarowany mu z okazji święta. Potem go rozebrano i siłą rozciągnięto na wielkich, płaskich kamieniach. Indianie stali nad nim z kijami, gotowi go zabić. Nagle mała indiańska dziewczynka podbiegła i położyła głowę na piersi kapitana, aby ocalić go od śmierci. Od tego momentu wszystko się zmieniło – Indianie zaproponowali białym przyjaźń. Prawdopodobnie rzekoma egzekucja kapitana była częścią tradycyjnej ceremonii, a Pocahontas tylko jedną z aktorek rytuału. Według jednej z opowieści Pocahontas stała się częstym gościem w Jamestown. Dostarczała wiadomości od swojego ojca, przyprowadzała indiańskich handlarzy, którzy nieśli osadnikom żywność i futra, by wymienić je na toporki i ozdoby. Nie reagowała na zaczepki chłopców z kolonii – niezmiennie admirowała Smitha. Kilkanaście lat po ich spotkaniu Smith opisywał ją jako ładniejszą i zgrabniejszą od reszty Indianek, nie mającą sobie równych tak po względem charakteru, jak i inteligencji. Z czasem jednak stosunki Anglików z Indianami się pogorszyły. Handel trwał jeszcze, ale serdeczność znikła. Przedtem Pocahontas przychodziła do fortu kiedy tylko chciała – teraz jej pojawienie się było rzadkością. W październiku 1609 roku Smith został ciężko ranny podczas wybuchu prochu i zmuszony był powrócić do Anglii. Kiedy Pocahontas przyszła któregoś razu do Jamestown dowiedziała się, że jej przyjaciel nie żyje.
W 1610 r. dziewczyna wyszła za mąż za Indianina o imieniu Kocoum. Mieszkała w kraju Potomac, kiedy kapitan Samuel Argall dowiedział się, gdzie jej szukać. Powziął plan porwania Indianki dla okupu i zwabił ją na statek. Kiedy dziewczyna zrozumiała, że nie zostanie uwolniona, wpadała na przemian w złość i w melancholię. Wkrótce pogodziła się ze swoim losem. Argall posłał jej współplemieńcom wiadomość, że zwróci im ukochaną córkę wodza, jeśli zostaną uwolnieni schwytani przez nich Anglicy oraz jeśli Indianie oddadzą broń, którą ukradli. Po pewnym czasie Indianie przysłali cześć okupu, a wódz wyraził życzenie, by córka była dobrze traktowana. Anglicy wrócili z Pocahontas do Jamestown w kwietniu 1613 roku.
Indiankę przeniesiono do nowego miejsca – Henrico, będącego pod zwierzchnictwem sir Thomasa Dale’a. Pocahontas pogodziła się ze swoją niewolą. Zaczęła edukację w szkole misyjnej i w maju 1613 roku poznała plantatora tytoniu Johna Rolfe’a.
Pocahontas odesłano w końcu do rodziny. Współplemieńcom powiedziała, że była dobrze traktowana, że kocha Johna Rolfe’a oraz że pragnie go poślubić. Powróciła więc do Henrico z dwoma braćmi. Indianie zgodzili się na to małżeństwo, a Anglicy urządzili piękną ceremonię ślubną, aby uczcić zawarcie pokoju. John Rolfe był człowiekiem bardzo religijnym i przez wiele tygodni rozważał poślubienie „dziwnej dziewczyny” z plemienia znienawidzonych Indian. W końcu się zdecydował – pod warunkiem jej nawrócenia się na chrześcijaństwo. Pocahontas została ochrzczona jako Rebeka. Para wzięła ślub 5 kwietnia 1614 roku. Małżeństwo przyniosło pokój między Indianami i osadnikami.
Thomas Dale, robiący interesy z Kompanią Wirgińską, przygotowywał się do podróży powrotnej do Londynu wiosną 1616 roku. Aby wzmocnić wrażenie, przywiózł ze sobą Indian Algonkinów, między innymi Pocahontas. W skład delegacji wchodził także jej mały synek. Przybycie Pocahontas do Londynu stało się publicznym wydarzeniem. Przedstawiono ją królowi Jakubowi I i rodzinie królewskiej, a także reszcie towarzyskiej śmietanki stolicy. W tym czasie przebywał tam stary przyjaciel Indianki – John Smith, o którym myślała, że nie żyje. Jak opowiadał o ich spotkaniu, była zrazu zbyt wzruszona, by przemówić. Po pewnym zaś czasie mówiła już bez przerwy. Nazywała go ojcem, bo dzięki niemu jej życie ułożyło się właśnie w taki sposób. To było ich ostatnie spotkanie. Po siedmiu miesiącach John Rolfe zdecydował się wrócić z rodziną do Wirginii, w marcu 1617 roku mieli wsiąść na statek. Pocahontas jednak nie było dane wrócić do domu – zachorowała na zapalenie płuc lub gruźlicę i zmarła w wieku 22 lat. Została pochowana w Gravesend w Anglii.
Po jej śmierci namalowano dziesiątki portretów Pocahontas. W 1922 roku odsłonięto w Jamestown jej pomnik. Wytwórnia The Walt Disney Company w 1995 roku wyprodukowała film oparty na historii córki indiańskiego wodza. Scenariusz był bardzo romantyczny, opowiadał jak indiańska dziewczyna pokochała białego osadnika, Johna Smitha. Nauczyła go poszanowania indiańskich wartości, przede wszystkim szczególnie charakterystycznego dla plemion Ameryki Północnej szacunku i czci, jaką należy oddawać naturze.
Magdalena Majchrzak
