Zarówno podróże geograficzne, jak i te w głąb siebie służą zdobywaniu nowych doświadczeń. Z tego powodu motyw homo viator gościł w literaturze już wielokrotnie. Topos wędrowcy pojawił się także w „Wyprawie” Marka Kamińskiego- znanego zdobywcy biegunów. Najnowsza powieść podróżnika już od pierwszych stron zachęca do czytania i refleksji. Jest jedną z tych książek, które raz zaczęte nie pozwalają zająć się czymkolwiek innym.
„Wyprawa” przede wszystkim opowiada o poznawaniu siebie. „Trzeba mieć wewnętrzny kompas nastawiony na prawdziwy cel.” – Pisze autor. Człowiek znając siebie i słuchając głosu serca wyznacza swój kierunek działania. Czasami nie wiemy dokąd iść. Innym razem zamierzania są trudne do zrealizowania, wręcz nierealne. Najważniejsze by marzyć i próbować.
Powieść ma także charakter konfesyjny. Człowiek, który osiągnął swój szczyt wyciąga wnioski z podróży i na jej przykładzie uczy nas życia. Na początku książki zostaje poruszony temat szukania siebie i wzorowania się na ideałach. Wielu młodych ludzi chce dążyć czymś śladem. Kamiński zachęca do chodzenia własnymi ścieżkami, pisania własnych scenariuszy. Ludzkie losy mogą nas pokierować, ale my sami musimy przejść swoją drogę. Najciekawsze jest to, co nieodkryte, dlatego nasze życie bywa fascynujące.
„Wyprawa” zawiera wiele takich pytań, które warto sobie zadać na drodze do pełni szczęścia i harmonii. Większość z przedstawionych w książce teorii imponuje. Autor zachęca nas na przykład do świeżego patrzenia na świat. Jeżeli coś w życiu już osiągnęliśmy to nie oznacza to, że powtórzenie tego wyczynu przyjdzie nam z łatwością. Każda sprawa wymaga indywidualnego rozpatrzenia i nowego pomysłu, innego podejścia.
Wszystkie idee zawarte w książce są powtarzane wielokrotnie. Dobrze jest przedstawić kilka aspektów danego przemyślenia, ale powielanie niektórych regułek może trochę nużyć. Czytelnik analizując przeczytane słowa może się z nimi zgodzić lub nie, ale oczekuje, że na kolejnych stronach autor zaskoczy go czymś nowym, tym bardziej, że początek książki robi wrażenie.
Wspomnienia autora w „Wyprawie” nie są opowiedziane chronologicznie, co sprawia wrażenie lekkiego chaosu. Książka, co prawda, podzielona jest na rozdziały, ale często kilka z nich dotyczy podobnych zagadnień. Pod koniec miałam wrażenie, że autor się z czegoś tłumaczy. Kamiński wypisuje pewne zarzuty rzucone pod jego adresem i polemizuje z nimi. Momentami czuję się jakbym czytała fragment wywiadu.
Przejdźmy teraz do formy powieści. „Wyprawa” pisana jest bardzo ciekawym językiem. Niestety pojawiło się kilka literówek, jednak były one nieznaczne i nie zaburzały ciągłości tekstu. Makaronizmy urozmaicają tekst, co sprawia, że może on trafić do większej rzeszy odbiorców. Surrealistyczne ilustracje a także pytania zadawane pod koniec rozdziałów są czymś, co zdecydowanie wyróżnia tą pozycję wśród książek tego typu.
Obraz róży z okładki a także słowa, że powinniśmy marzyć i używać wyobraźni, której dorośli nie mają kojarzy mi się z „Małym Księciem”, co przywołuje z kolei pozytywne wspomnienia z dzieciństwa.
Książka idealna dla młodych ludzi, szukających swoich życiowych celów i próbujących odnaleźć właściwą drogę, a także dla tych, którzy szukają inspiracji. Na pewno zachęca do autorefleksji i pomaga dowiedzieć się czegoś o życiu. Książka-drogowskaz.
Na koniec pozwolę sobie zacytować jeden z fragmentów, który zrobił na mnie wrażenie: „Sukces nie wynika z tego, że nie popełniło się błędów. Chodzi o to, żeby popełnić ich jak najmniej, a przede wszystkim – żeby w danej sytuacji nie zrobić tego jednego fałszywego kroku, który ściągnie nas w przepaść.” Sukces „Wyprawy” polega na jej wartościowym przesłaniu. Uważam, że pomimo kilku wad książka jest naprawdę warta przeczytania.
Karolina Serwach
Ocena: 4/5
Tytuł: „Wyprawa”
Autor: Marek Kamiński
Okładka: miękka
Liczba stron: 246
Data wydania: 2012
Wydawnictwo: Instytut Marka Kamińskiego