Lara – królowa na wygnaniu i zdrajczyni – patrzyła, jak jej ojciec podbija Ithicanę, i nie mogła zapobiec katastrofie. Kiedy dowiaduje się, że jej mąż Aren został wzięty do niewoli, wie, że ojciec zachował go przy życiu wyłącznie z jednego powodu – jako przynętę dla zdradzieckiej córki.
A ona całkowicie świadomie zamierza połknąć tę przynętę.
Ryzykując życie na Burzliwych Morzach, powraca do Ithicany, by uwolnić nie tylko króla, ale też całe Królestwo Mostu spod władzy swego ojca, i to przy pomocy jego własnej broni – sióstr, których życie uratowała.
Kiedy jednak Lara i jej towarzyszki opracowują plan uwolnienia Arena z siedziby ojca, odkrywają, że choć do środka nietrudno się dostać, to ucieczka z pałacu wydaje się niemożliwa. Dodatkowo w rozgrywce uczestniczy znacznie większa liczba graczy, niż Lara sądzi, w wojnie zaś o korony, królestwa i mosty wrogowie i sojusznicy nieustannie zmieniają strony. Lecz jej największym przeciwnikiem może się okazać właśnie ten mężczyzna, którego próbuje uwolnić – zdradzony mąż.
Kiedy wszystko, co Lara kocha, jest zagrożone, ona sama musi podjąć decyzję, dla kogo – i dla czego – walczy: dla swojego królestwa, dla męża czy dla samej siebie.
Wysyłka książki od 23 czerwca 2020 r.
Data premiery: 24.06.2020 r.
Przekład: Anna Studniarek
Ilość stron: 360
FRAGMENT:
Rozdział 1
Aren
Przez trzynaście dni miał zasłonięte oczy.
I kajdany, a czasami również knebel, ale mimo nieustannego pieczenia otarć na nadgarstkach i paskudnego posmaku mate-riału wciskanego do ust to właśnie niekończący się cień opaski na oczach doprowadzał Arena, byłego króla Ithicany, do szaleństwa.
Bo choć ból był jego starym przyjacielem, a niewygoda wręcz stylem życia, ograniczenie do obrazów, które mógł przywołać jego własny mózg, okazało się najgorszym rodzajem udręki, ponieważ mimo najgorętszych pragnień umysł pokazywał mu tylko wizje tej kobiety.
Lary.
Jego żony.
Zdradzieckiej królowej Ithicany.
Umysł Arena powinny zajmować poważniejsze rozważania, przede wszystkim wymyślenie, jak uciec Maridrinom. Jednak zupełnie nie mógł się skupić na kwestiach praktycznych, gdy przypominał sobie każdy moment spędzony z nią, próbując nieskutecznie oddzielić prawdę od kłamstwa, rzeczywistość od udawania – choć nie umiał powiedzieć, w jakim celu. Jakie znaczenie miała świadomość, że cokolwiek z tego było prawdziwe, skoro utracili most, jego ludzie już zginęli lub umierali, jego królestwo było na skraju upadku, a wszystko dlatego, że zaufał wrogowi, że go pokochał?
„Kocham cię”.
W myślach widział jej twarz, splątane miodowe włosy, niebieskie oczy błyszczące od łez, które zmywały błoto na jej policzkach.
„Prawda czy kłamstwo?”
Aren nie miał pewności, która odpowiedź byłaby balsamem na ranę, a która znów by ją otworzyła. Mądry człowiek dałby sobie spokój, ale Bóg jeden wiedział, że brakowało mu tej cechy, więc wciąż kręcił się w kółko. Jej twarz, jej głos, wspo-mnienia jej dotyku pochłaniały, gdy Maridrini wlekli go, szarpiącego się i walczącego, z dala od jego upadłego królestwa. Dopiero kiedy opuścił morze i znalazł się pod rozpalonym niebem Maridriny, jego życzenie się spełniło – zdjęto mu opaskę z oczu.
Życzenia były marzeniami głupców.
