Myśmy żyli jak na wietrze,
myśmy żyli niezbyt grzecznie,
myśmy żyli niebezpiecznie,
ale jak!(Agnieszka Osiecka)
W polskiej kulturze mało jest postaci, które mimo upływu lat budzą tak wiele emocji. Agnieszka Osiecka – poetka, czy jak sama się nazywała: poetessa, autorka piosenek oraz dramatów, dziennikarka i fotografka. Jej tajemnicze, a zarazem zadziorne spojrzenie towarzyszy nam, gdy poznajemy jej historię na nowo w stworzonej przez Zofię Turowską biografii.
Nikomu nie żal pięknych kobiet
Agnieszka Osiecka to osoba, o której wielu ludzi myśli, że dużo na jej temat wie. Życie poetki było jednak tak pełne różnych wątków, zwrotów akcji, miłości i przyjaźni, że jeszcze dużo wody upłynie, zanim jej historia zostanie wyczerpana. Kolejną biografię artystki autorstwa Zofii Turowskiej czyta się jak sensacyjną powieść, w której główna bohaterka nie tylko decyduje o przebiegu akcji, ale także co chwilę zmienia zdanie. Nowe elementy jej pamiętników i spisanych pośpiesznie myśli to zaskakujący aspekt tej biografii.
„Nikomu nie żal pięknych kobiet” to tytuł książki, który jest niejako przewodnikiem czytelnika po świecie Osieckiej. Atrakcyjnej i tajemniczej blondynki, która już od podstawówki łamała serca chłopców. Szaleńczo się w nich zakochiwała, po czym porzucała ze strachu przed statecznością. Turowska przeprowadza nas jeszcze raz przez życie poetki, pozwalając niejako towarzyszyć jej w konfliktach z nadopiekuńczym ojcem, niekończących się rozmowach z przyjaciółmi, przygodach ze znajomymi i kochankami. Dzięki temu możemy zauważyć to nieznane oblicze bohaterki – silnej kobiety, która jednocześnie jest zagubiona w zagmatwanych kolejach własnego życia.
Dwa pokoje dorosłości
Po lekturze książki na myśl przychodzi jedno słowo: dualizm. Agnieszka dorastała w szarym komunizmie, ale w inteligenckim domu jej rodziców uczoną ją, że nie ma rzeczy niemożliwych. Ojciec od najmłodszych lat zaprowadzał ją na Okęcie, by mogła oglądać samoloty i marzyć o dalekich podróżach. Kazał jej powtarzać sobie, że może lecieć, dokąd tylko zechce. Jako jedna z nielicznych dzieci w szkole uczyła się języków obcych. Ten narzucony przez rodziców rys światowości i ciekawość świata przysporzyły jej nieraz problemów z systemem, ale także nadały aurę niezwykłości.
Gdy pierwszy raz pojawiła się w Studenckim Teatrze Satyryków (STS), późniejsi koledzy opowiadali, że nie od razu byli jej przychylni. Turowska wspomina słowa Jarosława Abramow-Neverly’ego
„[…] Mówiono, że pisze wiersze. W różowej sukience, z tym swoim końskim ogonem wzbudziła moją nieufność. Co ona może napisać? – pomyślałem. Okazało się, że może. Jej pierwsza Piosenka o Kolorach wszystkich nas zaskoczyła. Od razu włączyliśmy ją do programu”.
Te ciągłe kontrasty były obecne w całym jej życiu. Panicznie bała się wchodzić w dorosłość. Turowska przywołuje wpisy do pamiętnika Agnieszki po zdaniu egzaminu dojrzałości. Na kartkach swoich notesów targowała się z Bogiem, aby nie stawiał na jej drodze rzeczy lub ludzi dla niej nieosiągalnych. Bardzo się tego bała, gdyż już w dzieciństwie Cyganka przepowiedziała jej życie pełne wyborów niemożliwych. Powiedziała, że jej los będzie niczym dwa pokoje – oba dostępne, ale tylko w jednym naraz można przebywać.
Ja nie chcę spać
W każdej roli, którą napisało dla niej życie, zdawała się rozdarta. Jako matka, przyjaciółka czy pisarka zawsze musiała doświadczać jakiegoś konfliktu, jakichś przeciwności na swojej drodze. Tak jakby życie było teatrem jednego aktora, a ona grała w nim różne role. Te spiętrzone Agnieszki, skrywające się w drobnej postaci warszawskiej poetessy, są odsłaniane przez autorkę powoli i z wielką cierpliwością.
Najważniejszą jednak cechą Agnieszki Osieckiej, która wyłania się z tej książki, jest przede wszystkim ogromna chęć życia. Potrzeba, żeby działać, tworzyć i zawsze z nadzieją patrzeć na czas, który nam pozostał. Lektura tej książki na pewno może wzbudzić w czytelniku przekonanie, że nawet najbardziej skomplikowane życie jest warte swojej ceny. Nie wolno spać, trzeba działać! Trzeba żyć!
Marta Gocka
