SZUFLADA poleca:
Na powrót
Pędziłem, do Ciebie jak co dzień
obchodząc dużym łukiem Twoją cielesność
pod powierzchnią i ponownie na powierzchni, wyobrażeń
za każdym razem granice poszerzałem do maksimum
Ta jedyna, myśl
Trzecia kondygnacja betonowego molocha
na balustradzie, cierpliwość wystawiona na próbę
bez zezwolenia
Wyobraźnia zaczyna działać, rysuję dalszy ciąg wydarzeń bez mojego udziału
– jak lawina wydarzeń w dzienniku telewizyjnym
Przede mną nagła epilepsja
ugodzony, pocięty, zdeptany, porzucony
o losie miły dałbyś trochę wody i ręcznika skrawek
Otarłem się o śmieszność
i o dwoje łez, z małą łezką na dobranoc
Na kolanach przebiegłem drogę, z resztką szczęścia na osłodę
W dalszej pogoni za losem, szukając odpowiedzi
na czworaka, dotarłem do wodopoju
poproszę łyk wody, byle nie strażackiej!
Wlałem zasoby całej goryczy
rozgrzany do nieprzytomności
dzwonie 999 dla pewności 998
obyło się bez 997
Niezawistna
Słowiańska Madonna odzyskała głos
graj cudny satyrze, graj pieśń ku chwale
sztuka wieczna, dziedzictwo pokoleń
Niech nas broni ręka wzniosła
wiem, że się starałeś
***
Na kolczastym podniebieniu niezidentyfikowana kropla
pobudziła krążenie, w organach wewnętrznych
uformowała szyk zgodnie zaleceniem Najwyższego
Znak zapytania
lampy reflektorów w pełnym rozbłysku
widownia w pełnym rozkwicie, wzrokowo, namacalnym
Scena pierwsza, akt pierwszy
konferansjer: pełna improwizacja
para aktorów: wirtuozeria słów
kobieta: lojalna wobec widzów
mężczyzna: skryty w codziennym akcie tworzenia
Dalszy ciąg przedstawienia, z lekkimi przerwami na papierosa
szelest w ciszy rozbrzmiewa
nawołując!
pani woźna: w halce koloru róż przekwitłych
uwaga: obowiązuję cisza!
Monolog między dwójką aktorów dochodzi do konsensusu
mężczyzna: fizycznie przybliżył wargi ust
kobieta: odsłoniła kotarę tajemnicy
Na deskach teatru trwa właśnie ocieplanie stosunków
konferansjer: pełna improwizacja
kobieta: róg obfitości
mężczyzna?
