Joanna Lech posługuje się wyrazistymi obrazami – buduje ciąg pojedynczych scen, łatwych do wyobrażenia, których interpretacja jednak nie przychodzi w sposób automatyczny. Tu trzeba drążyć głęboko, by wyciągnąć sens lub chociażby powiązania między poszczególnymi fragmentami. I nie ma gwarancji, że to się czytelnikowi uda. Są to jakby filmowe kadry, które – choć podane w konkretnej […]
