Swoją najnowszą powieść Brygida Helbig rozpoczyna od trupa. Wychudzonego, bezbronnego, który właśnie ubierany jest przez siostry zakonne w czarną, bezkształtną szatę. To ciało już nie protestuje. Zresztą ciało nigdy nie było ważne dla jego właściciela. Często powtarzał – za wschodnimi myślicielami – że jest ono tylko ubraniem, okryciem bez znaczenia. I wiedział, o czym mówi […]
