Requiem dla wilka – Maria Nurowska

Do dzisiaj wilk stanowi dla nas niezgłębioną zagadkę. To dzikie zwierzę, będące postrachem lasów, już w starożytności nieustannie krzyżowało swoje ścieżki z człowiekiem. W dodatku robiło to z tylko sobie właściwym wdziękiem i majestatem, jakby chciało rzucić nam wyzwanie, przypomnieć, że chociaż jesteśmy najdoskonalszą rasą, wilki nie zamierzają chylić przed nami karków. Być może to przeświadczenie przyczyniło się do powstania mitu wilkołactwa. W świetle pełni księżyca człowiek porasta sierścią i zmienia się w wilka, żądny krwi i śmierci. Między innymi ten wizerunek przyczynił się do przypisania wilkom cech jednoznacznie negatywnych, czego dowody znajdziemy choćby w popularnej bajce o wilku i czerwonym kapturku, czy też w chrześcijaństwie, gdzie zwykle Szatan występuje pod jego postacią, a Jezus jako jego przeciwieństwo, wciela się w baranka. To kulturalne uwarunkowanie z jednej strony wykształciło w ludziach ogromną niechęć wobec tego leśnego drapieżnika, a z drugiej rozbudziło nim fascynację.

Bezwzględnie ta druga emocja natchnęła Marię Nurowską do napisania dwuczęściowej powieści o bieszczadzkich wilkach, z całego serca kochanych przez dwie niezwykłe kobiety. Pierwsza część „Nakarmić wilki” opowiada o perypetiach doktorantki SGGW Katarzyny, która w obronie swojego przyjaciela – wilka, schwytanego w pułapkę, traci życie. Druga część „Requiem dla wilka” koncentruje się na przygodach młodej absolwentki łódzkiej Filmówki – Joanny Pasiecznej. Dziewczyna przyjeżdża w Bieszczady, żeby przeprowadzić wywiad ze swoim ulubionym twórcą – Jerzym Glinickim. Ten światowej sławy reżyser po latach robienia kariery za granicą, wrócił do Polski i wybudował dom w bieszczadzkich lasach. Pogrążony w marazmie i postępującej niemocy twórczej próbuje skupić się na malarstwie. Przyjazd dziewczyny na chwilę wyrywa go z tego stanu i zmusza do przyjrzenia się światu innymi oczami.

Tymczasem Joanna wpada na trop przebrzmiałej historii śmierci Katarzyny i postanawia nakręcić film o jej niezwykłej więzi z wilkami i nierównej walce o ich ochronę. Krok po kroku układa rozsypane fragmenty puzzli, składające się na życie bohaterki w odosobnionej chacie na wzgórzu, otoczonym ścianą lasu. Żeby ją lepiej zrozumieć przeprowadza się do tej samej chaty i żyje w podobnych, surowych warunkach. Coraz bardziej utożsamia się z Katarzyną, aż pewnego dnia trafia na swojego wilka, któremu dla odmiany udaje się uratować życie. Równocześnie jej z początku napięte relacje z Glinickim przeobrażają się w przyjaźń, a potem w podszyty intelektualnym zainteresowaniem romans. Jakby tego było mało, w Bieszczady powraca mrukliwy naukowiec, leśnik Olgierd, który romansował z Katarzyną.

Od razu między nim a Joanną rodzi się specyficzna więź pełna erotycznego napięcia i skomplikowanych uczuć. Do czego doprowadzi ją ten emocjonalny galimatias? I czy jej przyjaźń z wilkiem ma szansę przetrwać?

Powieść czyta się bardzo szybko, ponieważ została napisana przystępnym, barwnym językiem, który dobrze charakteryzuje bieszczadzkie klimaty, ale również dylematy bohaterów i ich rozmyślania. Szczególnie dużo miejsca autorka poświęca Jerzemu, dzieląc narrację na trzecio-osobową i pierwszoosobową, pisaną właśnie z jego perspektywy. Nurowska pamięta także, żeby przybliżyć czytelnikom zwyczaje i tryb życia wilków, przypomina o ich znaczeniu w ekosystemie, ale też o wrodzonej hardości, popychającej je do konkurowania z ludźmi. Co ciekawe udziela również głosu miłośnikom jeleni, przybliżając postać mordercy Katarzyny. Na szczególną uwagę zasługuje jednak Olgierd, dziki i nieokiełznany leśnik, który swoim zachowaniem i charakterem przypomina wilka. Potrafi nawet wyć tak, jak on, ale nigdy nie przekracza granicy między cywilizacją a nieskażoną nią naturą. Doskonale zdaje sobie sprawę, że gdy raz spróbuje się wejść w taką interakcję, zwykle nie kończy się to zbyt szczęśliwie, czego przykładem jest choćby los Katarzyny. Olgierd stara się więc odwieść Joannę od angażowania się w braterstwo z wilkiem.

Zakończenie książki jest moim zdaniem trochę naciągane podobnie, jak rozwiązanie miłosnego trójkąta z udziałem Joanny, Jerzego i Olgierda. Spodziewałam się nieco oryginalniejszego pomysłu. I tak spędziłam jednak kilka miłych chwil w trakcie czytania, więc mogę spokojnie polecić „Requiem dla wilka” wszystkim tym, którzy mają ochotę na nietypowy romans, osadzony w scenerii bieszczadzkich lasów. Jeśli dobrze się wczytacie, odkryjecie, że prawie czuć ten świeży zapach przyrody w powietrzu, a w tle można wypatrzeć przemykającego wilka, przepełnionego strachem, ale i przekorną ciekawością, czy tym razem uda mu się przechytrzyć człowieka.

Magdalena Pioruńska

Ocena: 3/5

Autor: Maria Nurowska

Tytuł: „Requiem dla wilka”

Wydawnictwo: W.A.B.

Data wydania: 2011

Liczba stron: 239