„Please kill me. Punkowa historia punka” (w oryginale: „nieocenzurowana”) powstała w wyniku współpracy Legsa McNeil i Gillian McCain. Legs McNeil to jeden z trzech kreatorów fanzinu „Punk”, od którego swą nazwę wziął najbardziej radykalny ruch subkulturowy późnych lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Gillian McCain jest poetką i koordynatorką programów poetyckich w nowojorskim kościele św. Marka, w których występowała Patti Smith.
Autorzy prowadzą narrację reguł historii mówionej, układając ją w wielogłos najważniejszych dla ruchu punkowego postaci. Dzięki temu obraz fenomenu kulturowego, którego założycielami i uczestnikami byli ludzie „niewidzialni” lub nawet „niedotykalni” dla establishmentu, stał się pełniejszy i bardziej wyrazisty.
Punk stworzyli na równi ludzie utalentowani, jak i nieudani artyści, osoby odrzucone przez społeczeństwo lub kontestujące wszelkie zasady i normy: narkomani, środowiska queer, prostytutki obojga płci, homoseksualiści. Postawą wszystkiego był undergroundowy ruch rock’n’rollowy i eksperymentatorskie centrum skupione wokół Andy’ego Warhola i jego The Factory. Z tego twardego jądra wyłoniły się najpierw postacie takie jak Lou Reed, John Cale, Iggy Pop czy Nico. Potem nastąpiła eksplozja. Muzyka grana przez The Stooges czy The Velvet Underground okazała się alternatywą, jakiej szukała młodzież ze środowisk sprekaryzowanych, wielkomiejskiej biedoty, kontestująca ruch hippisowski i estetykę proponowaną przez wielkie wytwórnie muzyczne. Punk był odpowiedzią na klęskę kontrkulturowego ruchu lat sześćdziesiątych i powszechny konsumeryzm prezentowany przez kulturę popularną. Dlatego jest to bardziej książka o walorach socjologicznych aniżeli przewodnik po muzyce punkowej.
Pojawiają się tam wszystkie osoby, które cokolwiek znaczyły w ruchu punkowym. Nie tylko muzycy, ale także menadżerowie, fotograficy, dziennikarze, pisarze, groupies, życiowi partnerzy bohaterów. Autorzy wprowadzają nas w mroczny świat narkotyków i łamania seksualnych tabu, co kojarzono z dekadencją czy nihilizmem. „Punk to był po prostu fenomen socjologiczny” i przez ten pryzmat jest postrzegany. Muzyczny radykalizm Sex Pistols czy The Stooges pozostał niedoceniony: „w sklepie Erwin Brothers w Los Angeles album Raw Power trafił do pudła z przecenionymi płytami za trzydzieści dziewięć centów. Pomyślałem: Cóż, tak już jest. Nikogo to nie obchodzi”.
Tę unikalną historię udało się napisać dzięki setkom wywiadów przeprowadzonych przez oboje autorów. Przez całą książkę śledzimy zmagania z próbą uchwycenia istoty punka. Być może najlepiej wyraził to Ed Sanders: „Kultura, z której wyłonił się punk, przypomina mi operę Bertolta Brechta Rozkwit i upadek miasta Mahagonny. W Mahagonny możesz zrobić wszystko, co chcesz, jeśli masz pieniądze, ale jeśli nie masz pieniędzy, jesteś przestępcą, jesteś gównem, jesteś niczym. Punk powstał w otoczeniu, które kojarzy mi się ze światem przedstawionym w filmie Blade Runner – to świat, w którym słychać brutalne, złowieszcze bębny zagłady”. Punkowcy wywodzili się z nizin społecznych i przestępczego półświatka, ale udało im się zmienić historię muzyki i estetyki.
Autorzy: Legs McNeil, Gillian McCain
Tytuł: Please kill me. Punkowa historia punka
Przełożył: Andrzej Wojtasik
Wydawnictwo: Czarne
Data wydania: 14 marca 2018
