„Boję się powiedzieć ci, kim jestem, bo gdybyś dowiedział się, kim jestem, mógłbym ci się nie spodobać, a nikim innym być nie mogę”*. Wielu ludzi pod wpływem takiego podejścia udaje kogoś innego, niż jest w rzeczywistości. Zachowują się tak, jak wyobrażają sobie, że powinni się zachowywać. Działają pod drugą osobę. Analizując to, można przyznać rację takiemu myśleniu. Jednakże tylko w teorii. Praktycznie, jeśli człowiek chce stworzyć prawdziwą relację, to nie może zachowywać się nienaturalnie. Aby ją zbudować, trzeba być szczerym. Udawanie kogoś innego, mówienie rzeczy, by się komuś przypodobać, nie działa bowiem na dłuższą metę. Człowiek nie może zbyt długo mieć założonej maski, bo to wymaga od niego ogromnej siły i samokontroli. Innym negatywnym skutkiem jest także zapomnienie, kim się naprawdę jest. Czy to nie zbyt wysoka cena dla stworzenia relacji z kimś, kogo się boimy, że nie zaakceptuje nas takimi, jakimi jesteśmy?
Jezuita John Powell w swoim utworze pt. „Dlaczego boję się kochać?” próbuje odpowiedzieć na to pytanie. Podejmuje się trudnego zadania rozpracowania skomplikowanej psychiki ludzkiej oraz przedstawienia mechanizmów i przyczyn naszych zachowań. Dokonuje szczegółowej analizy ludzkiego postępowania, demaskując sposoby obrony, maski i role, które człowiek podświadomie przywdziewa. Wpierw jednak zastanawia się, dlaczego boimy się obdarzyć miłością drugą osobę. W jego przekonaniu zostaliśmy stworzeni właśnie w tym celu – by kochać. Skąd więc nasz strach?
Publikacja jezuity składa się tak naprawdę z dwóch jego utworów: „Dlaczego boję się kochać?” oraz „Dlaczego boję się powiedzieć, kim jestem?”. Pomimo swojej profesji Powell wyciąga wnioski nie tylko ze swoich religijnych przekonań. Można zauważyć wypowiedzi o takim charakterze, ale jest ich niewiele i nie przeszkadzają w odbiorze nawet osobie niewierzącej. Powell wciela się w psychologa i rozkłada na czynniki pierwsze zachowania człowieka. Stara się zrozumieć ludzi, którzy sami siebie nie potrafią zrozumieć. Szczerze powiedziawszy, należę do osób sceptycznie nastawionych do psychoanalityków, bo nie wierzę w to, że ktoś potrafi pojąć, nazwać i usystematyzować to, co dzieje się w czyjejś głowie. Z własnego doświadczenia wiem, że czasem panuje tam niezły chaos. Jednakże prostota, z jaką autor formułuje kolejne myśli i głębokie przekonanie o swojej racji, które można wyczuć między wierszami, sprawia, że czytelnik zaczyna zastanawiać się nad jego słowami, a nawet niektóre stwierdzenia trafiają mu do przekonania.
Warto zauważyć, że John Powell jest z wykształcenia nie tylko teologiem, ale i psychologiem. Z tego powodu jego utwór można zaliczyć do literatury fachowej. Jednakże nie oznacza to zawiłej składni i wyszukanego słownictwa, z którymi czytelnik musi się borykać. Książka jest napisana łatwym językiem. Niekiedy jezuita przytacza anegdoty, dzięki którym ta pozycja staje się jeszcze przystępniejsza. Przemyślany układ utworu również ułatwia czytanie.
„Dlaczego boję się kochać?” jest książką właściwie dla każdego, kto lubi mieć temat, nad którym mógłby rozmyślać. Gwarantuję bowiem, że po przeczytaniu jej będzie miał wiele do przemyślenia, choć nie jest ona utworem, który zrewolucjonizuje czyjś światopogląd. Na pewno jednak spowoduje głębokie refleksje nad sobą i życiem.
* cytat z utworu „Dlaczego boję się kochać?”
Kamila Zielińska
Ocena: 4/5
Tytuł: „Dlaczego boję się kochać?”
Autor: John Powell
Przełożyła: Paula Sawicka
Wydawnictwo: Promic
Ilość stron: 220
