Najmilszy rockman na świecie, wychowany na dźwiękach punk rocka, odbijający się od współbratymców na podziemnych koncertach, wylewając z siebie siódme poty za wyimaginowaną perkusją, wypalający więcej trawy niż rolnik na wiosnę. O kim mowa? To nikt inny, jak sam Dave Grohl. Legenda sceny muzycznej i człowiek, który według wielu fanów muzyki rockowej grał w dwóch najlepszych kapelach na świecie. Jeżeli to nazwisko nic wam nie mówi, to pora się poważnie zastanowić nad swoją wiedzą muzyczną i obejrzeć chociażby teledysk „Smells Like Teen Spirit”, gdzie bohater książki Paula Brannigana uderza w bębny jak opętany.
Należy zacząć od tego, że „Oto moje (po)wołanie” nie jest autoryzowaną biografią Grohla, ale otrzymało od niego pewnego rodzaju błogosławieństwo. Brannigan to przyjaciel muzyka (w końcu tak można określić kogoś, komu dało się w twarz podczas pijackiego wieczoru) oraz autor niezliczonych z nim wywiadów. I to właśnie one stanowią o sile książki. Brannigan pokazał Grohlowi tekst jeszcze przed wydrukiem, ale Dave nawet go nie przeczytał. Obdarzył autora tak wielkim zaufaniem, że nie potrzebował autoryzować książki. Wiedział, że opisane tam historie będą prawdziwe i szczere. I takie właśnie odnosi się wrażenie po przeczytaniu „Oto moje (po)wołanie”.
W książce można znaleźć praktycznie wszystko, co mogłoby interesować czytelnika. Pierwsze miłości i przyjaźnie, problemy w szkole, rozterki młodego i niedoświadczonego człowieka. Moment, czy aby na pewno mówimy tutaj o biografii jednego z najlepszych rockowych perkusistów? Oczywiście. Przecież rodzina, przyjaciele i uczucia odgrywają ogromną rolę w życiu Grohla, więc nie mogło ich zabraknąć również w samej książce. Te „sentymentalne” wstawki nie górują jednak nad ogromną ilością materiałów o samej muzyce. Warto zauważyć, że Brannigan nie opisał tylko ścieżki kariery Grohla. On stworzył podręczne kompendium wiedzy o punk rocku, zarówno tym amerykańskim, jak i angielskim. Liczne odwołania do kapel, które inspirowały Dave’a Grohla stanowią kawał bardzo interesującej, a przede wszystkim wciągającej lektury. Czasem można odnieść wrażenie, że przestało się czytać biografię, a zaczęło encyklopedię. Oczywiście, jest to odrobinę przesadzone porównanie, ale dobrze wiedzieć, że w cenie jednej książki, otrzymuje się prawie dwie.
„Oto moje (po)wołanie” wciąga i hipnotyzuje czytelnika. Trudno oderwać się od lektury, ciągle ma się ochotę na więcej i więcej informacji. A te znajdują się praktycznie wszędzie, w każdym wywiadzie czy wpisie. Nie ma tutaj „lania wody”, by wydębić od czytelnika kasę za zawyżoną liczbę stron. Brannigan pracował nad biografią prawie dwa lata i to widać. Rzetelna, dziennikarska robota, a na dodatek napisana z humorem. Odrobinę może drażnić przeskakiwanie między przeżyciami muzyka (doskonale widać to na przykładu koncertu na Wembley), ponieważ w jednej chwili czytamy o jakimś wydarzeniu, by następnie przenieść się w zupełnie inne miejsce, a za moment ponownie wrócić do początku. Nie jest to rzecz przeszkadzająca w lekturze, lecz ciut rozprasza.
Brannigan opisał ścieżkę kariery Grohla dokładnie i przejrzyście. Będzie tu zarówno o takich kapelach jak Them Croked Vultures czy Scream, jak również o Foo Fighters oraz, oczywiście, Nirvanie. Ale to przede wszystkim książka o wyjątkowym człowieku. Ciepłym, wyrozumiałym, czułym i cholernie zabawnym, choć życie wcale go nie oszczędzało.
Bartosz Szczygielski
Ocena: 5/5
Tytuł: Dave Grohl. Oto moje (po)wołanie/ Dave Grohl. This Is A Call
Autor: Paul Brannigan
Tłumaczenie: Aleksandra Machura, Ewa Magiera, Mirko Kuflewicz
Data wydania: 6 marca 2013
Format: 155×230
Liczba stron: 416
Wydawnictwo: SQN
