Cosmopolis – opowieść o tym, dlaczego ludzie wyszli z kina w trakcie seansu

Reżyseria: David Cronenberg

Filmowi „Cosmopolis” zarzuca się płytkość.

Mną też kierowały płytkie pobudki, kiedy siadałam w kinowym fotelu, ponieważ głównym moim pragnieniem było oglądanie na ekranie Roberta Pattinsonas przez całe sto minut. Jak się okazało, było to najdziwniejsze sto minut jakie spędziłam w kinie i zdecydowanie był to jedyny film z Pattinsonem, gdzie w trakcie trwania seansu, fanki aktora kierowały się do wyjścia, a ludzie szemrali i nerwowo zmieniali pozycje w fotelach.

Dlaczego tak się stało?

Nie czytałam powieści Dona DeLillo o tym samym tytule, ale znawcy twierdzą, że reżyser filmu, David Kronenberg, nawiązuje do niej tylko w niewielkim stopniu. Może dlatego, że nie czytałam – nie przeszkadzało mi to. Nie przeszkadzały mi też nadmiernie rozbudowane dialogi, które chwilami zdawały się szydzić z widza i wystawiały go na gigantyczną próbę cierpliwości.

Kronenberg powiedział w jednym z wywiadów, że najbardziej interesują go w filmie dialogi i dlatego dopuścił do produkcji scenę, w której kluczowe postacie rozmawiają non stop przez dwadzieścia minut (!) Jednak właśnie dzięki temu zabiegowi ma się złudzenie, że filmująca bohaterów kamera znika, znika też wrażenie sali kinowej i nagle znajdujemy się w teatrze, gdzie dwoje świetnych aktorów odgrywa przed nami role swojego życia.

„Cosmopolios” to właściwie nie opowieść a odyseja, która rozpoczyna się wraz z początkiem podróży przez miasto młodego i zdawałoby się, zblazowanego milionera, Ericka Packera. Niczego nie wiemy o tym mieście poza tym, że znajduje się ono w niedalekiej przyszłości i przybywa do niego prezydent („Jaki prezydent?” – dziwi się Eric, odsłaniając swoje oderwanie od rzeczywistości). Niczego też nie wiemy o młodym człowieku, który w pierwszych scenach bardziej przypomina jakiegoś robota niż żywą istotę. Jesteśmy tylko poinformowani, że to milioner, że zajmuje się analizą danych i posiada kilka identycznych limuzyn, które są całkowicie skomputeryzowane, w których może przyjmować gości, uprawiać seks a także poddawać się badaniom lekarskim.

Robert Pattinson jest główną gwiazdą filmu i chociaż u jego boku pokazują się tak znani aktorzy jak Juliette Binoche czy Paul Giamati, to on przykuwa uwagę i pokazuje się w każdej scenie. Reżyser wyjaśnił, że zdecydował się na Roberta właśnie dlatego, że uważał iż będzie on dość interesujący ale również dlatego, że potrzebował do filmu gwiazdy. I wybrał doskonale, ponieważ „gwiazda” udźwignęła ciężar postaci bohatera i stworzyła jej skomplikowany portret. Zadziwiające jest to, jak Pattinson nas zwodzi i uwodzi, odsłaniając dziwactwa swojej postaci oraz odkrywając jej słabości i pragnienia. A największym pragnieniem Ericka jest przeżycie czegoś ważnego, wielkiego, pełnego emocji, czegoś, co wyrwie go ze schematu i stagnacji. Tym czymś może być samookaleczenie, zbliżenie się do swojego oprawcy a nawet dokonanie morderstwa.

Śledząc przemianę głównego bohatera, widz w pewnym momencie zaczyna odczuwać strach. Bo jak daleko można się posunąć by poczuć się żywym? Przez cały film czuć atmosferę czegoś złego, co hibernuje przyczajone i czeka na swój moment. I to się w końcu zdarza, wgniata widza w fotel i zabiera mu oddech.

Według mnie „Cosmopolis” jest świetny! Jest inteligentny, niepokojący, doskonale zagrany i nowatorski. Zawiedzie jednak każdego, kto oczekuje komercji i łatwych rozwiązań. To jeden z tych filmów, które zmuszają do myślenia i o których myśleć będziemy jeszcze długo po zakończeniu. Dziennikarze piszą o nim jako o „kinie ekstremalnym”. I według mnie to słowo określa film idealnie. On jest ekstremalny w każdym względzie i pewnie dlatego tak wielu ludziom nie będzie się podobać, a innych zachwyci.

Małgorzata Warda

Ocena: 5/5

Tytuł oryginalny: Cosmopolis

Rok produkcji: 2012

Dystrybutor: Monolith Film

Występują: Robert Pattison, Juliette Binoche, Paul Giamatti, Samantha Morton, Sarah Gadon, Kevin Durand