Magazyn kulturalno- literacki
Czas zamknąć sezon teatralny 2012-2013. Wraz z zakończeniem przytaczamy kilka spektakli z tego okresu, wystawianych w Warszawie, które z jakiegoś względu zapadły nam w pamięć – dzieła znaczące, oryginalne, pełne szczerego humoru, czy też lekkości wykonania. Po prostu te, które wzbudziły w nas najwięcej emocji oraz przemyśleń i na które warto iść w przyszłym sezonie.
Gdzie Słowianie składali ofiary bogom i demonom? Odpowiedź na to pytanie jest prosta: to warunki naturalne dyktowały naszym przodkom miejsca kultu. Świątynie występowały, ale rzadko – życie religijne toczyło się raczej w pięknych okolicznościach przyrody.
Jeśli burleska jako humorystyczna forma sztuki rozrywkowej służy właśnie temu, by zabawić widza, podniecić go, oczarować, rozśmieszyć i na tym basta, to być może dziwnym wydaje się fakt, że wychodzę z występu Betty Q w zadumie z garścią przemyśleń oraz kilkoma, nurtującymi mnie pytaniami.
Co ma wspólnego pizza z operą Giuseppe Verdiego? Absolutnie nic, oprócz tego, że słynna aria La donna è mobile z aktu III „Rigoletta” wykorzystana została jako akompaniament do reklamy wspomnianego produktu. Dlaczego akurat ta aria, mówiąca o czymś zgoła innym niż pałaszowanie mrożonek? Prawdopodobnie Dr. Oetker obawiał się, że jego niemiecka pizza Ristorante nie będzie wystarczająco […]
Dla fanów muzyki klasycznego bluegrass to na pewno pozycja numer jeden. Dźwięki i ściśle związane z nimi emocje rządzą całym filmem. Podporządkowana jest im nieciągła, skacząca narracja, melodia towarzyszy postaciom w ich najważniejszych momentach życiowych i nie tylko. Także dwójkę głównych bohaterów łączy namiętność oraz pasja do grania bluegrass. W akompaniamencie świetnej, choć niecodziennej dla […]
Na plakacie widzimy bohaterów, którzy w filmie okazują się kimś zupełnie innym. Oto Tomek (Wojciech Mecwaldowski) – chorujący na guza mózgu, z zaburzeniem mowy i ruchu oraz Magda (Magdalena Różańska) – wierna lokatorka własnej szafy, wielbicielka jointów, samotnych posiadówek i nieudanych prób samobójczych – eleganccy i stabilni stoją na dachu wieżowca, na tle pogodnego nieba. […]
Kiedy czytam dramat Doroty Masłowskiej „Między nami dobrze jest” na dzień przed spektaklem TR-u, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to, co najlepsze jest dopiero przede mną. Potencjał tekstu jest wyczuwalny na pierwszy rzut oka, ale dopiero na scenie owo to, co najlepsze przemawia do odbiorcy w pełnym brzmieniu.
Straciwszy w ostatnim czasie wiarę w stołeczny teatr, kiedy to humor popsuło mi kilka spektakli Teatru Dramatycznego, odwołanie pierwszej połowy nowego przedstawienia Warlikowskiego, a resztki dobrych intencji cierpliwego widza odebrała „Anna Karenina” Pawła Szkotaka, skierowałam zwiędłe żagle w stronę dzikiej Pragi, a dokładniej do Studia Teatralnego Koło, które szybko okazało się Drugim Przylądkiem Dobrej Nadziei.